شعرهای جنگ1

یک
چه در کافه های دلتنگ پاریس
چه در هوای مه آلود لندن
چه در سواحل اروند
بی تو
جهان به ماست بیرون از یخچال می ماند
و من
مگسی که گرداگرد آن می چرخد.


دو
نمی توانم سنگر را بدون نگهبان رها کنم
حبه قندی برای این استکان تلخ می خواهم.


سه
چشم های پف کرده ی ناصرالدین شاه هم
تلخی فنجان های تو را درک نمی کند
قهوه ی شازده های ریز و درشت قجر نیز.
چه تلخی تو گاز خردل!


چهار
نقش فرماندهی را بازی کن
که در بندرگاهی ناشناخته کشته می شود
ما
قرار است سیاهی لشکر باشیم
برایت اشک بریزیم و
پول بگیریم.


پنج
هر صبح
به گلهای کلاه خودم آب می دهم
زره ام را پهن می کنم توی ایوان
کاپوچینو را هم می زنم
با خنجر فولادی ام
و به تمام نقاط تنم
نامه می نویسم
چه تهران عجیبی است این شهر!